کهکشان خیال

معاون سیمای رسانه ملی در مراسم اختتامیه جشنواره تلویزیونی جام جم گفت: «رئیس تلویزیون ترکیه در ملاقات با رئیس صدا و سیمای ایران گفته بود وقتی سریال‌های ایرانی را در تلویزیون ترکیه پخش می‌کنیم خیابان‌های شهر خلوت می‌شوند‌؛ این را یادآور شدم تا بگویم گاهی از اهمیت داشته‌هایمان غافل می‌شویم.» ما هم مانند شما فکر نمی‌کردیم رئیس تلویزیون ترکیه تا این حد شوخ باشد. فکرش را بکنید. ترکیه سریال ایران را نشان می‌دهد و آنجا خلوت می‌شود. آن‌وقت خودمان غافل هستیم و تا سریال شروع می‌شود شهر را پر می‌کنیم از ماشین و دود. به شما قول می‌دهیم اگر صداوسیما این قدر سریال پخش نمی‌کرد، امروز در تهران آلودگی هوا که نداشتیم هیچ، آلودگی هوا هم نداشتیم. می‌دانیم هر دو جمله یکی است ولی چون برای بخش دوم چیزی به ذهن‌مان نرسید مجبور شدیم جمله مان را تکرار کنیم. امیدواریم سریال‌های ما را بدون دوبله برای مردم ترکیه پخش کنند تا راحت تر متوجه شوند. بالاخره «کلید اسرار» و «قطره‌ای عبرت»، سریال‌های چند سال اخیر تلویزیون ماست که همه به سفارش ایران و ساخت ترکیه است و بدون دوبله برای آنها قابل درک‌تر است. در این سریال‌ها هیچ بازیگر حرفه‌ای وجود ندارد و اکثر بازیگران آن، رهگذر بوده‌اند. یعنی فیلمبردار که همزمان کارگردان هم بوده، دوربین برداشته و به خیابان رفته و هر رهگذری که در حال عبور بوده را به بازی دعوت می‌کرده. آن‌هم نه رایگان. با پول بیت‌المال ایران. مردم ترکیه به خاطر همین است که در زمان پخش سریال در خیابان نمی‌مانند و به خانه می‌روند. آنها مشتاق هستند که تصویر خودشان را ببینند. شاید باورتان نشود ولی بارها دیده شده در خیابان‌های ترکیه مردم فوج فوج به سمت خانه می‌رفتند. یکبار فردی که توی باغ نبوده از خانمی‌که در حال دویدن بوده، می‌پرسد: «کجا؟ چه خبر شده؟ جنگ شده؟ آژیر قرمز رو زدن؟ پس بچه کجاست؟» و جواب گرفته: « نه، سین مثل سریال داره. بررسی سریال‌های ماه رمضان. تورو خدا به شماره 2 رای بده. آخه حسین محجوب خیلی قشنگ بازی کرده تو این سریال. به محمد کاسبی رای ندی‌ها.» الان به این فکر می‌کنیم که چقدر ما آدم‌های «از اهمیت داشته‌های خود غافل شده‌ای» هستیم. «آوای باران» چشم‌مان را بگیرد که موفقیت‌های سیما را نمی‌بینیم. ابروهای گبرلو در چشم‌مان برود و کور شویم که نمی‌توانیم خوشی مردم ترکیه را ببینیم. خنده‌های ملیح محسن حاجیلو را بگو که وقتی دلواپس این و آن است رو به دوربین تحویل‌مان می‌دهد و آخر برنامه‌اش هم با فروتنی می‌نویسد تهیه کننده: محسن حاجیلو. فقط مشخص نیست پول چه چیزی را داده که این کار تهیه شود. پول خیابان را؟ پول موتورسوار خلافکار را؟ شاید هم مردم را. چقدر ما «غافل شونده از اهمیت داشته‌هایمان» بودیم و خودمان نمی‌دانستیم. خوب شد دارابی اختراع شده وگرنه نادان از دنیا می‌رفتیم.