کهکشان خیال

در گزارش تحقيق و تفحص مجلس شوراي اسلامي از سازمان تامين اجتماعي به اختصاص كارت هديه 50 و 100 ميليون توماني به برخي از مديران دولتي اشاره شده. يعني درست در روزهايي كه محمود احمدي نژاد در به در به دنبال يك وام چند ميليون توماني بود تا خانه نارمكش را تكميل كند، مديران او چنين ولخرجي هايي مي كردند. محمود به دليل كمبود منابع مالي حتي مجبور شد دوغاب كف سرويس ها رو خودش بريزد و الان هر وقت مشايي طبقه بالا مي رود دستشويي، سقف طبقه پايين چكه مي كند.
اگر فكر مي كنيم با تنبيه و توبيخ چهارتا مدير بساط هداياي چند صد ميليوني برچيده مي شود سخت در اشتباهيم. اين اتفاق ريشه در شعارها و روياپردازي هاي بي مورد ما دارد. از سال‌ها قبل در تولدها بعد از باز شدن هدايا مي خوانيم:« چرا ويلا نداديد... كنار دريا نداديد» يا مثلا به محض روبه‌رو شدن با هداياي ارزان قيمت مي‌خوانيم:« اين چي چيه آوردي، گندشو در آوردي» خير سرمان مي خواستيم با دهنده و گيرنده هديه شوخي كنيم، غافل از اينكه اين شعارها در آينده به باورهاي ما تبديل مي شوند. اتفاقا چند سال پيش در يكي از همين تولدهاي خانوادگي دكتر صادق زيباكلام درباره خطر اين ترانه ها هشدار داده بود. او در حالي كه همه در حال دست زدن و آواز خواندن بودند با صداي بلند گفت:« خانوما آقايون يه لحظه ساكت ... توجه كنيد لطفا ...» بعد كلاه بوقي را از روي سرش برداشت، كمي عينك را روي صورتش جابه‌جا كرد و ادامه داد:« نبايد ترانه هايي بخونيم كه قدرت اجرايي كردنشون رو نداريم. فرزندان ما اين ترانه ها رو به خاطر مي سپارن.» متاسفانه در همين لحظه آهنگ "هيچ شبي مثل امشب نيست" شهرام پلي شد، همه آمدند وسط و فريادهاي دكتر در ميان همهمه جمعيت گم شد.  
لذا لازم است از اين به بعد حساسيت بيشتري روي ترانه هايي كه در مجالس مختلف زمزمه مي كنيم به خرج دهيم تا در آينده با چنين ناهنجاري هايي مواجه نشويم. برخي از ترانه هاي خطرناكي كه بايد همين امروز فكري به حال آنها شود عبارتند از:
- بيا شمعا رو فوت كن،‌ تا صد سال زنده باشي: برخي از مسئولان و صاحب‌منصبان بدجوري اين شعار را جدي گرفته اند و حتي در آستانه عبور از حد و مرزهاي در نظر گرفته شده در آن هستند.
- عروس چقدر قشنگه، ايشالا مباركش باد: اين را بدون بررسي حدودي چهره عروس براي همه عروس خانم ها مي خوانند. غافل از اينكه برخي از آنها چون براي اولين بار با چنين تفسيري مواجه مي شوند به سرعت تغيير رفتار مي دهند و اغلب در دادگاه به قاضي مي گويند:« من اگه مي دونستم چقدر قشنگم زن اين نمي شدم.»
- ما كه رفتيم آسيا .... : مصرع دومش قابل اشاره نيست. نسل جوان با شنيدن اين شعار به اين باور مي رسد كه اگر روزي ترك وطن كرد، خيلي راحت خانواده، دوستان و هموطنانش را به فراموشي بسپارد و نسبت به سرنوشت آنها بي تفاوت باشد.
- دس دسي باباش مياد،‌ صداي كفش پاش مياد: يعني از همان دوران طفوليت اين باور را در فرد ايجاد مي كنيم كه حتما قبل از آمدن پدرش صداي كفش او را مي شنود. چه بسيار پدرهايي كه وقتي با جوراب از حياط وارد خانه شدند، جوان خود را در حالت تكان دهنده اي ديدند و پرده هاي حيا فرو افتادند.  
***
در محل ما يك خرازي قديمي هست كه ديگر تاريخ تولد همه اعضاي خانواده را از حفظ شده. روز تولد پدر خودش يك جوراب با يك عرق گير كادو مي‌كند و روز تولد مادر يك جوراب با يك شانه سر. دستي مي زنيم و تولدت مباركي مي خوانيم. خبري هم از گلايه بابت ويلا ندادن و كنار دريا ندادن نيست.