شگفتا رد پای دزد دهکده ما بر روی برف
چقدر شبیه رد چکمه های کدخداست
مطالعه
گفتگو با شریف ترین مردم قرون گذشته است
هرجا سخن از اعتماد است
نام بانک ملی
ما را می خنداند
Michael Jackson’s children (L-R) Prince, Blanket and Paris speak on stage during the ‘Michael Forever Tribute Concert’ on October 8, 2011, at Millennium Stadium in Cardiff, Wales. Photograph: Tim Alban/Getty Images
|
یک شکم سیر ایرانگردی کرده بود و غذاهای پر کالری هم نوش جان کرده بود.
توی یکی از روزهای سفر به یک عروسی توی روستا رفته بودن.
تو این روستا رسمه که عروس و داماد را بعد از ظهر عروسی به یک منطقه خوش آب و هوای روستا به نام سر کاریز که پر از باغ و درخته می برن و اونجا کلی بزن و بکوبه.
تقریبن تمامی اهالی روستا هم برای دیدن عروس و داماد و جشن می آن اونجا.
می گفت ارکستری آورده بودن و آهنگ یکسره برقرار بود و پسرای جوان روستا هم هنرنمایی می کردن و می رقصیدن.
در بین خواندن ها یک آقای جوانی آمد و میکروفن را گرفت و بعد از کمی صحبت، در حالی که آفتابه ای کنارش بود شروع کرد به خواندن
شعری که می خواند ترجیع بندش این بود:
می خوام برم به آفتابه
و جمعیت حاضر هم این مصرع را تکرار می کردن
و اون لا به لای پاسخ های مردم می خواند
می خوام برم به آفتابه
با سر برم به آفتابه
با پا برم به آفتابه
با کون برم به آفتابه
آفتابه جانم آفتابه
آرام جانم آفتابه
و مردم حاضر که پاسخ می دادن: می خوام برم به آفتابه
مصرع های دیگه آقای هنرمند که یادم نمی آد
پیام که مشغول عکاسی از جش و طبیعت اطراف بوده می گفت: از ابتذال شعر اذیت می شدم و داشت حالم را خراب می کرد و هم از آقای خواننده ناراحت بودم و هم از مردمی که به این دم ها پاسخ می دادن.
شهر بی سر و ته ی که فقط ابتذال بود
این حال بدم ادامه داشت تا زمانی که صحبت ها و سخنرانی های بعضی ها یادم آمد.
و زمانی که برای این شعرها یک مصداق پیدا کردم وضعیت بر عکس شد
و بسیار خوشحال شدم از اینکه این شعر را شنیدم
شما با این داستان و این شعر به یاد حرف زدن های کی می افتین؟؟؟
خداوندا زیباترین لحظه ها را نصیب مادرم کن
که زیباترین لحظه هایش را به خاطر من فدا کرده است ...
|
۳۰۰۰ میلیارد تومان برای یک نفر
و یک بیلاخ برای ۷۶ میلیون نفر
در میان تمامی کسانی که در شکل‌گیری و برآمدن نیکوی شخصیت هنری و اجتماعی استاد شجریان سهمی جدی داشته‌اند،نام سه کس بیش از همه به ذهن می‌آید، نورعلی‌خان برومند، جهانسوز دادبه و هوشنگ ابتهاج سایه.
استاد شجریان در گفت وگوی تفضیلی خود در کتاب رازمانا درباره دو چهره نخست ،یعنی مرحوم برومند و مرحوم دادبه حق مطلب را به نوعی ادا کرده‌اند و از سجایای اخلاقی و ویژگی‌های شخصیتی و البته طراز و استاندارد هنری این بزرگان سخن‌‍گفته‌اند، اما نگارنده در کمتر سخن و گفت‌وگویی(از جمله در همین کتاب راز مانا) مشاهده کرده است که استاد از آقای سایه سخن بگویند. این نکته را نه از بابت این می‌گویم که چهره‌ای همانند سایه نیاز به تعریف و تمجید استاد شجریان و دیگران دارد، قد و اندازه و قیمت این شاعر و ادب‌پژوه توانمند به اندازه‌ای است که هر کسی از او و کارش تعریف کند،قدر و قیمت خود را افزوده است و نه شان و منزلت بزرگی چون سایه را.
سخن و تعریض من از این بابت است که نسل امروزین ما از تلاشی که استاد سایه در شکل‌دهی و انسجام بخشی به موسیقی جدی و هنری ایران داشت، چندان آگاهی ندارد و وظیفه بزرگانی چون شجریان است که این معرفی را صورت دهند. مختصر بگویم که اگر استاد سایه در سال‌های ابتدایی دهه پنجاه بخش موسیقی رادیو را بر عهده نمی‌گرفت و به عنوان مدیری آگاه،خبیر و از همه مهمتر دلسوز و آشنا به ظرایف کار،مدیریت‌و نظارتی کارآمد را بر رفتار هنری و اجتماعی هنرمندانی چون لطفی،شجریان،علیزاده، مشکاتیان، شکارچی و … اعمال نمی‌کرد، به قطع و یقین ما محصولاتی چون گل‌های ایرانی و آثار درخشان گروه چاووش،و البته این درخت پربار و جدی موسیقی هنری ایران را در چنته تاریخ موسیقی ایران نداشتیم. او مردی بود که افق‌گشایی میکرد و رود‌خانه‌سازبود تا دیگران در آن شنا کنند و خود را به ساحل سلامت هنری و فرهنگی برسانند.
آثاری که از گل‌های ایرانی، و آلبوم‌های چاووش به جای مانده خود سرفصل تازه و نوینی را در موسیقی جدی هنری گشود.
از قرار استاد سایه شعری هم به استاد شجریان تقدیم کردند درکتاب سیاه مشق آن را آورده و بر پیشانی شعر نوشته«برای محمدرضا شجریان» البته تاریخ این شعر مشخص نیست ،اما به قطع و یقین به سال‌های بعد از دهه شصت باز می‌گردد و صراحت و صداقت نهفته در آن گویای بسیاری از نکاتی است که شاید در این نوشته نتوان به همه وجوه آن اشاره کرد.
این شعر در صفحه 219کتاب سیاه‌مشق‌آمده است که از سوی نشر کارنامه به بازار کتاب عرضه شده است با این مطلع :
رفتی ای جان و ندانیم که جای تو کجاست
و دوبیتی که تقریبا سخن دل استاد سایه است:
چه شد آن مهر و وفایی که من آموختمت
عهد ما با تو نه این بود،وفای تو کجاست
گرچه مشاطه‌حسنت به صد‌آیین‌آراست
صنما آینه عیب‌نمای تو کجاست؟
نردبان اين جهان ما و مني است
عاقبت اين نردبان افتادني است
لاجرم هر كس كه بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شكست
|
|
ای شب جدائی كه چون روزم سياهی ای شب |
|
كُن شتابی آخر ز جان من چه خواهی ای شب |
|
نشان زلف دلبری، ز بخت من سيـه تری، بـلا و غم سـراسری |
|
تيره همچون، آهی ای شب |
| به هجر يار من، حديث روزگار من، بری زكف قرار من |
|
جانم از غم، كاهی ای شب |
| تا كه از آن گُل دور افتادم خنده و شادی رفت از يادم |
| سيه شد روزم |
| بی مه رويش دمی نياسودم به سيل اشكم گواهی ای شب |
| او شب چون گُل نهد ز مستی بـر بالين سر |
| من دور از او كُنم ز اشك خود بالين را تر |
| خون دل از بس خوردم بی او محنت و خواری بردم بی او |
| مْردم بی او |
| بي رخ آن گُل، دلم بجان آمد |
| دگر از جانم، چه خواهی ای شب |
مثلاً مورچه‌ها را در نظر بگیرید. آیا باور می‌کنید که این موجودات کوچک می‌توانند به ما یاد بدهند که چطور باید زندگی بهتری داشته باشیم؟
از رفتار مورچه‌ها میتوانیم چهار درس مهم بگیریم که به ما برای داشتن زندگی بهتر کمک می‌کنند.
بر اساس تحقیقاتی که در دانشگاه میشیگان صورت گرفته یک زندگی سالم به چهار امر مهم بستگی دارد:
۱- عدم استعمال دخانیات. ________ ۲- پایین نگه داشتن وزن.
۳- تغذیه‌ی مناسب. ____________ _ ۴- ورزش.
جالب است بدانید از بین ۱۵۳۰۰۰ نفر مورد بررسی قرار گرفته شده فقط ۳٪ همه‌ی چهار مورد بالا را رعایت می‌کردند.
